Vluchten doe je niet voor niets. Dat geldt ook voor lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele mensen, transgenders, mensen met een intersekse conditie en voor anderen (LHBTI en anderen). Hun land en hun cultuur vluchten met hen mee. Dat maakt dat professionals en vrijwilligers extra alert moeten zijn om LHBTI-vluchtelingen te herkennen, om hen goed te begeleiden en om hun veiligheid en welzijn te waarborgen.

Deze toolkit/ website is bestemd voor:

• Medewerkers en vrijwilligers van het COA, VWN, gemeenten en andere organisaties die te maken hebben met de opvang van vluchtelingen.

Wanneer gebruik gemaakt wordt van deze toolkit dan:

• Voelen LHBTI-vluchtelingen zich veiliger;
• Voelen LHBTI Gelderlanders zich veiliger;

Voelen medewerkers en vrijwilligers zich zekerder.De inhoud van deze website is in eerste instantie bestemd voor werkers in de Provincie Gelderland. De organisaties waarnaar verwezen wordt bevinden zich niet alleen in deze regio. Vaak zijn het ook landelijke instanties waar relevante informatie te verkrijgen is. Andersom geldt het ook: voor professionals en vrijwilligers buiten de Provincie Gelderland bevat deze website eveneens interessante informatie en tips om LHBTI-vluchtelingen optimaal te begeleiden.

Vluchten doe je niet voor niets. Dat geldt ook voor lesbische vrouwen, homoseksuele mannen en biseksuele mensen, voor transgenders en voor anderen (LHBTI). Iran, Rusland en Oeganda zijn bekende voorbeelden van landen waar LHBTI’ers niet veilig kunnen leven. In 77 landen is homoseksualiteit strafbaar; in sommige landen geldt zelfs de doodstraf (denk aan Mauritanië, Soedan, delen van Somalië en Nigeria, Iran, Jemen en Saoedi-Arabië). Dit betekent dat mensen uit deze landen hun gevoelens, gedrag en uiterlijk verborgen moeten houden. Sociale uitsluiting is vaak een gevolg. Families verstoten hun kinderen; mensen hebben problemen met het vinden van werk en huisvesting en kunnen geen openlijke relaties hebben met degenen van wie ze houden. Om in veiligheid en vrijheid te kunnen leven, ontvluchten zij hun land (* vrij naar J. Elferink, LHBT asielzoekers en -vluchtelingen. Handreiking LHBT-emancipatie. 2016, Movisie).

In Nederland aangekomen is het niet voor de hand liggend dat deze groep vluchtelingen tijdens hun eerste (en tweede en derde) ‘gehoor’ meteen zullen zeggen dat zij gevlucht zijn vanwege hun seksuele identiteit. Zij zijn immers gewend dat zij, als zij hun geaardheid laten merken, verstoten worden. Deze eerste gehoren maken hun verdere weg naar een vergunning extra moeilijk.

Een tweede moeilijkheid is dat LHBTI-vluchtelingen terecht komen in een AZC waar zij gehuisvest zijn met mensen die de cultuur uit hun land meegenomen hebben. En veelal is dat een cultuur waar homoseksualiteit niet geaccepteerd wordt.

Tot slot garandeert de Nederlandse wetgeving een samenleving die inclusief is, maar in de dagelijkse praktijk blijkt dat er onder de Nederlandse mensen ook nog best veel mensen zijn die in meerdere of mindere mate moeite hebben met mensen die “anders” zijn. Dat maakt dat professionals en vrijwilligers extra alert moeten zijn om de LHBTI-vluchtelingen te herkennen, om hen goed te begeleiden en om hun veiligheid en welzijn te waarborgen